در این کلاس خودرو، خودروهایی با کوچک‌ترین سایز کابین قرار دارند. این خودرو‌های جمع‌و‌جور با تقریبا 3.5 متر طول، اغلب حجم موتوری کمتر از ۱۰۰۰ سی‌سی دارند. خودرو‌های کلاس A مانند دوو ماتیز یا ام‌وی‌ام 110، در تعداد سیلندر و مصرف سوخت نیز در پایین‌ترین رده قرار دارند.

خودروهای این کلاس، کمی از خودرو‌های دسته قبلی بزرگ‌تر هستند و اغلب به عنوان خودرو‌های شهری شناخته می‌شوند. علاوه ‌بر سایز کابین، خودرو‌های این کلاس مصرف بنزین بالاتری نیز دارند و از لحاظ امنیت نیز وضعیت بهتری نسبت به خودرو‌های کلاس A دارند. تفاوت اصلی این دسته با دسته قبلی، این است که با خودرو‌های این کلاس می توان به مسیر‌های خارج از شهر نیز تردد داشت. معمولا حجم موتور خودروهای کلاس B، بین 1000 تا 1600 سی‌سی است. از خودرو‌های این دسته می‌توان به پژو ۲۰۶ یا پراید هاچ‌بک اشاره کرد.

خودرو‌های حاضر در این کلاس، برای مصارف خانوادگی مناسب هستند و اولین رده از خودرو‌هایی هستند که مناسب 5 سرنشین ساخته شده‌اند. اغلب این خودرو‌ها فضای صندوق عقب بزرگ و استاندارد دارند و حجم موتور و مصرف سوخت آن‌ها نسبت به دو کلاس قبلی بالاتر است. حجم موتورخودروهای این دسته نیز معمولا بین 1300 تا 2000 سی‌سی است. مزدا 3، هیوندای ورنا و مگان در این کلاس قرار دارند.

خودروهای حاضر در این کلاس خودرو نیز برای خانواده طراحی شده‌اند؛ اما از لحاظ سایز و حجم موتور از دسته قبلی متمایز هستند. خودرو‌های کلاس‌ D بسیار جا‌دار هستند و مناسب مسافرت‌های طولانی طراحی شده‌اند. حجم موتوراین خودروها ۱۶۰۰ تا ۲۸۰۰ سی‌سی است و امکانات و آپشن‌های رفاهی آن‌ها در وضعیت به‌مراتب بهتری نسبت به کلاس‌های قبلی قرار دارد. از نمونه‌های این کلاس، خودروهایی نظیرتویوتا کمری و کیا اپتیما هستند.

خودروهای این دسته که با عنوان خودرو‌های نیمه‌لوکس شناخته می‌شوند، از نظر سایز، طول و عرض بیشتری نسبت به خودروهای کلاس D دارند. حجم موتورخودروهای کلاس E بین 2000 تا 3500 سی‌سی است. توان خروجی بالاتر، مصرف سوخت بیشتر و البته امکانات رفاهی متنوع‌تر، تفاوت‌های اصلی خودرو‌های کلاس E با کلاس قبلی است. در این کلاس خودرو، می‌توان به خودروهایی نظیر بی ام و سری 5، هیوندای آزرا و بنز E کلاس اشاره کرد.

این‌کلاس، آخرین دسته خودرو‌های چهاردرب محسوب می‌شود. سایز کابین خودروهای این دسته، بزرگ‌تراز  سایر خودرو‌های چهار‌درب است و حجم موتورآن‌ها اغلب بالاتر از 3000 سی‌سی است. طراحی، آپشن‌ها و امکانات رفاهی خودروهای این کلاس، در بهترین سطح قرار دارد. تمامی خودروهای حاضر در این کلاس خودرو، از ‌نظر امنیت بهترین هستند و انواع تست‌ها را با بهترین نمره بپشت سر گذاشته‌اند. اکثر خودروهای این لیست اصطلاحاً راننده‌محور نیستند؛ زیرا به لحاظ کاربردی، مالکین این خودروها اغلب راننده اختصاصی دارند. رولزرویس فانتوم، بی ام و سری ۷ و بنز S کلاس در همین طبقه قرار دارند.

خودرو‌های کلاس سدان که به خودرو‌های Saloon نیز معروف هستند، یکی از پر‌طرف‌دار‌ترین انواع خودرو در جهان هستند. این کلاس خودرو‌، شامل خودروهایی 4 درب با صندوق عقب کاملا مجزا است که دو ردیف صندلی دارند و 4 نفره هستند. سدان‌ها به دلیل فضای تقریبا مناسب و جا‌دار کابین، خودروهایی خانوادگی محسوب می‌شوند و مورد توجه تمام اقشار جامعه قرار دارند.

سدان متداول‌ترین نوع طراحی خودرو در کل دنیا به حساب می‌آید و علامت اختصاری SD روی بدنه و دفترچه خودروها، نشانه تعلق خودرو به این کلاس است. خود سدان‌ها نیز به انواع مختلفی نظیر سدان شهری، سدان متوسط، سدان نیمه‌لوکس یا حتی سدان لوکس دسته‌بندی می‌شوند. خودروهایی چون پژو 405، پژو پارس، سورن، دنا، سمند، هیوندا ورنا، تویوتا کمری و ب ام و‏ 528i در کلاس سدان قرار دارند.

خودروهای هاچ‌بک به خودروهایی می‌گویند که در قسمت پشتی آن‌ها یک درب شیشه‌ای بازشونده به سمت بالا قرار دارد. بر خلاف تصور عامه، این خودروها بدون صندوق نیستند و لزوما در سایز کوچک تولید نمی‌شوند. درب پشت هاچ‌بک‌ها به جای درب صندوق عقب قرار دارد و معمولاً از آن‌ها به‌عنوان اتومبیل سه‌درب یا پنج‌درب یاد می شود. هاچ‌بک‌ها زمانی یکی از محبوب‌ترین کلاس‌‌های خودرو محسوب می‌شدند و در اروپا بسیار مورد توجه ‌بودند. به عنوان نمونه، می‌توان از پژو 206، 207 و تیبا ۲ به عنوان خودروهای هاچ‌بک نام‌ برد.

کلاس لیفت‌بک از نظر مفهومی طراحی جدیدی را نشان نمی‌دهد و تنها یک برچسب جدید برای انواع خودروهایی است که از لحاظ ظاهری بسیار شبیه به سدان هستند. تنها تفاوت لیفت‌بک‌ها با سدان، در قسمت صندوق عقب این خودرو‌ها است. جایی که درصندوق با شیشه عقب یک‌جا بالا می‌رود. این اتفاق در مورد سدان‌ها رخ نمی دهد؛ زیرا شیشه عقب به‌صورت ثابت طراحی شده است. ام جی GT، تویوتا پریوس و سیتروئن زانتیا نمونه‌های از خودرو‌های لیفت‌بک به حساب می‌آیند.

خودرو‌های کلاس کانورتیبل که در ایران به کروک معروف هستند، خودروهایی هستند که سقف آن‌ها می تواند از حالت باز به حالت کاملاً بسته تبدیل شود. کانورتیبل ها در اواسط دهه 20 وارد بازار خودرو شده‌اند و گاهی با نام‌های دیگری چون کابریولت یا رودستر و… نیز شناخته می‌شوند. تفاوت این نام‌ها به دودرب یا چهار درب بودن آن‌ها، ظرفیت یا جنس سقف بستگی دارد؛ مثلا کلاس خودرو رودستر، خودروهایی با ظرفیت دو نفر را شامل می‌شود یا اگر جنس سقف پارچه‌ای یا برزنت باشد، سافت‌تاپ و اگر فلزی باشد، هارد تاپ نامیده ‌می‌شود.

کلاس بدنه کوپه به خودروهای سدان دودرب نسبت داده می‌شود. درب خودرو‌های کوپه دودرب معمولا کمی بزرگتر است و خودرو به صورت دو یا چهار صندلی طراحی می‌شود. اگرچه صندلی عقب در برخی مدل ها موجود است، اما سایز آن‌‌ از صندلی های متوسط کوچک‌تر است و فقط می‌توان از طریق کشویی صندلی‌های جلو از آن استفاده کرد. این اتومبیل‌ها که اغلب ماهیتی اسپرت دارند، دارای یک صندوق عقب معمولی هستند که به سمت بالا باز می شود.

کوپه‌ها به دلیل شیب‌داربودن سقف های عقب، به شیک‌ترین انواع بدنه خودرو معروف هستند و در مواردی مانند تسلا مدل S و BMW 6 به‌ صورت چهاردرب نیز دیده می‌شوند. تفاوت اصلی این کلاس خودرو با سایر کلاس‌ها، طراحی اسپرت آن‌ها است. از کوپه‌های معروف می‌توان فورد موستانگ ، تویوتا سوپرا، نیسان GT-R و هیوندای جنسیس را نام برد.

کلاس Sport Utility Vehicle یا به ‌صورت مخفف SUV، به خودروهایی اطلاق می‌شود که قابلیت‌های آفرود فوق‌العاده‌ای مانند ارتفاع زیاد از زمین، چرخ‌های بزرگ، شاسی مستقل، فاصله زیاد دو محور، سیستم تعلیق‌های بسیار مستحکم و ویژگی چهار چرخ متحرک را ارائه می دهند. به‌ طور کلی، خودرو‌های شاسی‌بلند به این کلاس خودرو تعلق دارند.

در بسیاری از کشورها‌SUV ها به عنوان خودرو‌های آفرود یا چهار چرخ متحرک (4WD) یا 4×4 شناخته می‌شوند. هم‌چنین به عقیده برخی کارشناسان،‌SUV ها فرزندان خودرو‌هایی مانند جیپ و لندرور هستند. با پایان قرن بیستم  و افزایش محبوبیت SUV‌ها در بازار کشورهایی چون ژاپن و کره، مفاهیمی مانند SUV کوچک مثل سوزوکی جیمنی و SUV متوسط مثل نیسان مورانو شکل گرفت؛ در نتیجه، خودرو‌های کلاس SUV حقیقی مانند تویوتا لندکروزر، تحت عنوان SUV بزرگ شناخته می‌شوند.

کلاس کراس‌اوور،SUV هایی هستند که برای بهبود سواری، راحتی و صرفه‌جویی در مصرف سوخت روی یک پلتفرم یک‌پارچه ساخته شده‌اند؛ به این معنی که بدنه و شاسی خودرو از یک ساختار واحد تشکیل شده‌اند. به زبان کلی، کراس‌اوورها مانند‌SUV های کوچک به نظر می‌رسند ولی از راحتی بیشتری برخوردار هستند و به دلیل مرکز ثقل پایین‌تر، ثبات بهتر و در مقایسه با‌SUV ها مصرف سوخت پایین‌تری دارند.

لازم به ذکر است که یا همان خودرو‌های کراس‌اوور، قابلیت‌های آفرود کمتری دارند. تفاوت اصلی یک  SUV با کراس‌اوور، در شاسی آن‌ها است.SUV ها بر اساس شاسی‌های مستقل، شبیه چیزی که در کامیون‌ها به کار رفته است، ساخته شده‌اند؛ در حالی کهCUV ها بر اساس پلتفرم خودروهای سدان یا هاچ‌بک ساخته شده‌اند که همین موضوع، دلیل ایده‌آل‌نبودن کراس‌اوورها برای آفرود است.

یکی دیگر از انواع کلاس‌های بدنه خودرو، خودروهای دو دیفرانسیل مخصوص جاده‌های خاکی نوعی از کلاس بدنه خودرو بوده که سالیان سال است در خط تولید بیشتر شرکت‌های خودروسازی معتبر جهان قرار دارد. اگر محل زندگی یا کار شما در نقاطی دور افتاده و صعب العبور واقع شده باشد، این نوع از انواع کلاس‌های بدنه خودرو نمونه مناسب برای شما خواهد بود. این خودروها با توجه به قدرت و گشتاور بسیار بالا، مصرف سوخت زیادی داشته و تنها در صورتی مناسب شما خواهند بود که از طرفداران سرسخت سفر در مسیرهای خاکی و کوهستانی باشید. 

لیموزین نام یک نوع کلاس خودرو کالسکه‌ای است. این خودروها دارای طولی زیاد، و جهت مقاصد تشریفاتی «چه رسمی و چه غیر رسمی» استفاده می‌گردد. امروزه انواع شرکت‌های اتومبیل‌سازی لیموزین می‌سازند، و اغلب قابل کرایه است؛ نخستین لیموزین در کشور فرانسه و در سال ۱۹۰۲ ساخته شد.

خودروهای کلاس واگن یا استیشن، تقریباً مشابه سدانی هستند که صندوق عقب آن‌ تا سقف خودرو ادامه پیدا کرده است. در نگاه اول، ساختار بدنه یک خودرو کلاس استیشن، کمی به هاچ‌بک نیز شبیه است؛ اما به‌طورکلی، در مقایسه با سدان و هاچ‌بک، کلاس واگن دارای ستون D است. طول بیشتر خودرو نسبت به سدان و فاصله کم آن از زمین، پایه و اساس طراحی کلی این کلاس خودرو است. Mazda6 Sports Wagon و Volkswagen Santana GTD نمونه‌ خودرو‌هایی در کلاس استیشن یا واگن هستند که برخلاف ایران، در کشورهای اروپایی بسیار پر‌طرف‌دار هستند.

کاروانه یا ون (به انگلیسی: Van) به گونه‌ای از خودروها اطلاق می‌شود که برای ترابری اسباب و لوازم حجیم و سنگین یا گروهی چند نفره از انسان‌ها استفاده می‌شود. خودروهای ون معمولاً بدنه‌ای مکعب شکل دارند که بر روی چهار چرخ سوار شده‌است. ابعاد بدنه این خودرو را می‌توان حد فاصل کلاس استیشن واگن و کامیون (در حوزه باربری) و مینی‌بوس (در حوزه نفربری) دانست. این خودروها دارای ابعاد، قدرت موتور و اشکال مختلفی هستند.

خودروهای کلاس پیک‌آپ، در واقع همان خودروهای وانت هستند که دارای یک کابین محصور و یک قسمت بار در قسمت عقب هستند. در برخی مدل‌ها، به منظور راحتی بیشتر، پیک‌آپ‌ها به ‌صورت دوکابین طراحی می‌شوند. خودروهای این کلاس تقریباً از ساختار بدنه یکسانی با خودروهای SUV برخوردار هستند؛ اما بخش انتهایی بدنه فاقد سقف است و فضایی برای قراردادن اجسام سنگین و حجیم در نظر گرفته شده است؛ علاوه‌‌براین، پیکاپ‌ها از نظر قیمت ارزان‌تر از SUVها هستند. نیسان پیکاپ، آمیکو آسنا و تویوتا هایلوکس نمونه‌های این کلاس خودرو هستند.

خودرو‌های کلاس چندمنظوره (MPV) به طور کلی برای جابه‌جایی تعداد بیشتری از افراد طراحی شده‌اند. این خودروها دارای ظرفیت 7-5 صندلی هستند؛ اما ارتفاع آن‌ها از زمین به اندازه یک SUV بلند نیست. از نظر طراحی، MPVها دارای ظاهری کوچک‌تر از خودروهای ون هستند. این خودروها سه ردیف صندلی، درب عقب با لولای بالا و درب کشویی مسافر برای نسخه‌های بزرگ‌تر را دارند. هم‌چنین دور از انصاف نیست اگر این نوع بدنه را مینی‌ون بنامیم.

این کلاس خودرو، جایگاهی میان کلاس سدان و هاچ‌بک دارد. فست‌بک‌ها خودرو‌هایی هستند که سقف آن‌ها در قسمت پشت با شیب ملایمی تبدیل به صندوق عقب می‌شود. طراحی کلی فست‌بک‌ها بر پایه سدان انجام می‌گیرد و تنها در قسمت پشتی، شاهد طراحی متفاوتی هستیم. پورشه پانامرا و بنز  CLS نمونه‌هایی از خودروهای فست‌بک هستند.

یکی دیگر از انواع کلاس‌های بدنه خودرو بسیار خاص و جذاب، کلاس بدنه GT است. خودروهای جی تی در واقع خودروهای کوپه در سایز بسیار بزرگ و کشیده بوده که با قیمتی بسیار بالا و تجهیزاتی بسیار لوکس به بازارهای جهانی عرضه می‌گردند. با توجه به ابعاد بزرگ‌تر نسبت به خودروهای کوپه، فضای کابین بیشتر بوده و صندلی‌های عقبی فضای مناسب و جاداری را برای سرنشینان فراهم می‌کنند. اما خودروهای جی تی از لحاظ فضای قابل استفاده کابین، در مکانی پس از خودروهای سدان سایز بزرگ قرار می‌گیرند. پیشرانه‌های مورد استفاده در این دست خودروها بسیار قوی بوده و با استفاده از موتورهای خورجینی پرقدرت ۸ سیلند و ۱۲ سیلندر خورجینی، نیرو و گشتاوری بسیار بالا را تولید می‌نمایند.

ابرخودروها خاص‌ترین نمونه‌ها در بین انواع کلاس‌های بدنه خودرو هستند. این خودروها با موتورهای بسیار قدرتمند و حجیم توانایی تولید نیروهایی بالای ۱٫۰۰۰ اسب بخار را داشته و به دلیل مصرف و آلایندگی بسیار بالا، کمتر توانایی حرکت در خیابان‌های عادی شهرها را دارند. از جمله این خودروها می‌توان به بوگاتی شیرون (Bugatti Chiron)، فورد GT، پاگانی هوایرا (Pagani Huayra) و هنسی ونوم (Hennessey Venom)، فراری لافراری (Ferrari LaFerrari) و لامبورگینی اونتادور (Lamborghini Aventador) و مک لارن ۷۲۰S اشاره کرد. این خودروها با شتابی کمتر از ۴ ثانیه از حالت سکون به سرعت ۱۰۰ کیلومتر در ساعت رسیده و با توانایی رسیدن به سرعت‌های بالای ۳۰۰ کیلومتر، سریع‌ترین خودروهای جهان به حساب می‌آیند.

باگی ها محصولاتی آفرود هستند که نقطه قوت اصلی آنها حرکت سریع بر روی شن و ماسه است. در سال 1961 توسط فولکس واگن تولید شد و تولید بر روی این پلتفرم توسط خودروسازان دیگر ادامه یافت تا نزدیک به سه دهه در اوج محبوبیت باقی ماند. اما پس از آن در دهه ۹۰ میلادی از رونق افتادند و در حال حاضر تنها مکانی که از خودروهای باگی استفاده می شود مسابقات مخصوص خود آنهاست و شاید بعضی شرکتهای تیونینگ و مستقل که آنها را به صورتِ دستی می سازند.

خودروهای کارت معمولاً تک نفره هستند و به دلیل ارتفاع و وزن فوق‌العاده پایین آنها تنها با تعبیه یک پیشرانه ۱۵ اسب بخاری می‌توانند هیجان را به سرنشین خود منتقل کنند. از ویژگی بارز کلاسِ کارت، این است که این اتومبیل‌های کوچک، به دلیل طراحیِ بخصوصشان هیچ وقت چپ نمی‌کنند.